Eén jaar in Sénégal

Vandaag is het precies een jaar geleden dat wij naar Senegal vertrokken. Een speciale dag vraagt om een speciale maaltijd en dus hebben we een  kip en een ananas  geslacht. Nu nog wat kerries vangen en dan hebben we een feestmaal. Ik had nog niet verteld dat we drie jonge katjes hadden. Eerst hadden we Leopatra, een poesje, en al snel kwamen haar broertjes haar opzoeken: El Tigre en Muy Importante. Ze waren een paar weken jong en schattig enzo. Leopatra en El Tigre waren de bijdehandjes. Altijd op jacht en brutaal.. Op een dag lagen ze dood in de achtertuin… Oh verdriet. Wij vermoeden dat de twee een vergiftigde muis hebben verorberd.. Nu is Muy Importante helemaal alleen.. Alleen met hond Toekie en vijftien kippen… en wij natuurlijk. Roel en zijn Beestenboel is er niets bij. Het eten voor Muy halen we op het strand of uit de zee. Er drijft altijd wel een vis die uit een vissersnet heeft weten te ontsnappen, maar daarbij dodelijk gewond is geraakt. Wij hanteren altijd de regel ‘zijn de ogen helder, dan is de vis vers’. Muy vindt het prima. Knorrend vreet hij de graten kaal. Geen vis gevonden, dan krijgt ie een beetje vlees van Toekie’s portie.

Verder hebben we de waterput bij het stukje grond uit laten diepen. Het grondwater zit op zo’n 10 meter diepte. Dat wordt dus spierballen kweken… in onze eigen ‘sportschool’. Vorige week was ik iets te enthousiast bezig met worteltjes, uien, pompoenen en bloemetjes zaaien. Kwam terug als een kreeft .. Echt tot vervellens toe gewerkt. Ben nu weer als nieuw, dus morgen eens kijken of er iets is opgekomen. Ik was er vrijdag even, maar er was nog niets boven de grond. Ik was vrijdag op weg naar mn grond, maar ineens sloeg ik bij een kruising rechtsaf richting Oost Afrika. Op een bordje stond Malicounda en daar woont een vriend. Ik had gehoord dat hij ziek was en … ineens reed ik richting het onbekende. Na een kilometer of twee reed ik een dorp in, een vrij groot dorp. Ik wist alleen de naam van mijn vriend en de naam van de man waar hij in huis woont. Ik dus de weg vragen. “Eerst zie je een moskee aan je linkerhand, dan eentje aan je rechterhand en verderop nog één aan je rechterhand. Daar moet je het nogmaals vragen”.. Yeah right. Ik dus moskeeën tellen tot ik het dorp uitreed en midden in Kweeniewaar stond. Nooit die tweede moskee gezien aan mijn rechterhand. Heb nog drie keer de weg gevraagd en toen kreeg ik een escorte toegewezen door een oudere man. Een jong ventje moest stoppen met voetballen en mij begeleiden naar het huis van Ousmane Diouf. Zo gezegd zo gedaan. Kwam het allemaal toch weer goed.

Oh ja, ik heb ook nog een tweede schilderij gemaakt. Bijna af. Rest nog de finishing touch. Wel lastig schilderen als het regentijd is. Ik heb de hut op het dak ‘toegeëigend’, maar als het hard regent, waait het ook hard en dan regent het in de hut. Da skiet nie op. Die regentijd is trouwens vrij heftig aan de kust. In het binnenland heb je af en toe buien, hier heb je bijna iedere dag hoosbuien. Mag de pret niet drukken. Ik hoor net de kip pruttelen in de pan. Tijd om gedag te zeggen. Tot de volgende keer!